Korekta prac - pisownia -i, -ji oraz -ii w zakończeniach rzeczowników

Korekta prac - pisownia -i, -ji oraz -ii w zakończeniach rzeczowników. Aby korekta pracy licencjackiej lub magisterskiej nie była konieczna, warto poświęcić trochę czasu na krótką powtórkę zasad języka polskiego. Dlaczego do tego zachęcam? Ponieważ w Waszych pracach, oprócz błędów stylistycznych (te oczywiście trudniej samodzielnie wychwycić), często zdarzają się drobne pomyłki, których można z powodzeniem uniknąć. Wystarczy przypomnieć sobie wcześniej odpowiednie reguły pisowni. A jakie zagadnienia sprawiają Wam trudność? Jak się okazuje, jednym z nich są końcówki -i, -ji, -ii w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku rzeczowników żeńskich zakończonych na -ja lub -ia. Brzmi znajomo? Zapraszam Was do zapoznania się z regułami, które rządzą w tym temacie.

Jeśli odmieniany rzeczownik rodzaju żeńskiego kończy się na -ja, a zakończenie to poprzedza samogłoska, wówczas rzeczownik ten w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku zyskuje końcówkę -i. Dla przykładu:

breja - brei

zbroja - zbroi

pierzeja - pierzei

Z kolei, jeśli końcówkę -ja rzeczownika rodzaju żeńskiego poprzedza spółgłoska s, z, c, rzeczownik zyskuje w tych przypadkach końcówkę - ji.

afazja - afazji

racja - racji

emanacja - emanacji

O ile powyższe zasady wydają się intuicyjne, o tyle sprawa komplikuje się trochę przy odmianie rzeczowników zakończonych na -ia, które we wspomnianych przypadkach przyjmują końcówkę -ii lub i. Od czego to zależy?

Rzeczowniki (zarówno rodzime, jak i przyswojone), w których zakończenie -ia występuje po spółgłoskach p, b, f, w, m, zyskują końcówkę -i. W przypadku rzeczowników obcych jest to końcówka -ii. Dla przykładu:

ziemia - ziemi

hipertrofia - hipertrofii

monotypia - monotypii

Jeżeli zakończenie -ia poprzedzają spółgłoski t, d, r, l, k, g, ch, wówczas w odmienionym rzeczowniku występuje końcówka -ii. Dla przykładu:

boazeria - boazerii

anarchia - anarchii

Aby uniknąć błędów i korekty pracy dyplomowej w tym temacie, warto jeszcze zapoznać się z kwestią rzeczowników, których zakończenie -ia poprzedza spółgłoska n. Przy odmianie takich rzeczowników to, jakiej końcówki użyjemy, zależy od wymowy rzeczownika w mianowniku. Słowa, w których zakończenie wymawiane jest jako ńa, zapisujemy z końcówką -ni. (np. Hania - Hani). Z kolei, gdy zakończenie słowa wymawiane jest jako ńja,wówczas zyskuje ono końcówkę -nii (np. pustynia - pustynii).

Choć reguły te brzmią skomplikowanie, w praktyce stają się intuicyjne. Jestem przy tym przekonana, że im więcej zasad języka polskiego opanujecie, tym pisanie i sprawdzanie pracy dyplomowej będzie dla Was łatwiejsze.