Poprawa prac – psycholodzy czy psychologowie? Praca magisterska (nie tylko) z psychologii
Poprawa prac – psycholodzy czy psychologowie? Praca magisterska (nie tylko) z psychologii. Dziś chciałabym ostatecznie rozwiać wątpliwości dotyczące prawidłowych form nazw grup zawodowych w mianowniku liczby mnogiej. Jak powinniśmy mówić i pisać: psycholodzy czy psychologowie? A może obie formy są poprawne? Wbrew pozorom, nie tylko studenci kierunku psychologia zadają sobie te pytania, chcąc, by ich praca magisterska była w pełni poprawna.
Poprawa prac magisterskich pokazuje, że obie formy są niemal równie popularne. W zależności od konkretnego przypadku, częściej stosowana jest albo forma z końcówką -odzy (np. pedagodzy, socjolodzy, anestezjolodzy), albo z końcówką -owie (np. radcowie, psychologowie, teologowie). W istocie obie są poprawne, niosą jednak nieco inny ładunek znaczeniowy.
Ze względu na czynniki historyczne (formy zakończone na -owie były niegdyś bardziej rozpowszechnione, wystarczy przypomnieć słynny cytat z Mikołaja Reja: A niechaj narodowie wżdy postronni znają…), wiele osób wybiera właśnie wariant psychologowie. Końcówka -owie zawiera w sobie również dodatkowy element godnościowy, podkreślający erudycję i wysoki status społeczny członków danej grupy zawodowej. To zapewne z tego powodu dużo popularniejsza jest np. forma radcowie prawni niż radcy prawni – pierwsze określenie brzmi po prostu bardziej dostojnie.
Poprawa prac magisterskich (psychologia i inne kierunki) wymaga dobrej znajomości polszczyzny. Warto więc zapamiętać, że znaczna część wyrazów kończących się w mianowniku liczby mnogiej na -owie, -cy lub -dzy posiada w tym przypadku formy oboczne: psychologowie, socjologowie lub psycholodzy, socjolodzy, profesorowie, dyrektorowie lub profesorzy, dyrektorzy itd. Niestety jak od każdej reguły, i od tej znajdziemy wyjątki: mimo że są psycholodzy i psychologowie, to nie powiemy już np. ministrzy (tylko ministrowie) czy doradcowie bądź premierowie (tylko doradcy i premierzy).
Na marginesie warto wspomnieć, że w języku polskim wszystkie rzeczowniki męskoosobowe w mianowniku i wołaczu liczby mnogiej mogą występować także w formach deprecjatywnych, które niosą ze sobą negatywne zabarwienie emocjonalne i wyrażają lekceważący stosunek mówiącego do opisywanej grupy. Formy te występują raczej rzadko i zwykle tylko w języku potocznym. Jako przykłady mogą służyć: policjanty, profesory, ministry, dziady, wariaty. Z uwagi na to, że nie są neutralne znaczeniowo, nie należy ich stosować w pracach naukowych.
Więcej na ten temat poczytaj:
